گروه عمرانی زمردّی خود را وامدارِ فرهنگ شگرف‌ِ معماریِ ایرانیان در درازای تاریخ دانسته و می‌کوشد که امانت‌دار راستینی باشد در ساختن برای زیستن و ساختن برای ماندن. برای آگاهی از فرهنگِ ژرف پارسیان در آفرینش‌های ماندگار و فراگیر همین بس که به یک واژه در قاموس پارسی اشاره کنیم: “ آبادی”. “ آبادانی”، که جلوه‌گاه تمدن است، ریشه در خواست نیاکان ما دارد برای زایندگیِ برگرفته از طبیعت و دو گوهرِ “ آب” و “ خاک”. به گواه آنچه مانده است، پیشینیان ما همواره سازه‌هایی بنیاد کرده‌اند هم‌نوا با موسیقی طبیعت در هر اقلیم، هم‌‌رنگ با باورهای خویش و هم‌گوهر با کارکردهای زیستی. آنچه معماری ایران باستان را سرآمد کرده‌است درآمیختنِ زیبایی‌شناسی و ساختارمندی‌ست در اندازه‌های درست. دانستنِ اندازه‌ها پررنگ‌ترین نیاز است برای ساختن و اینگونه واژه‌ی پارسیِ “ هَندازَج” که در گذر زمان “ اندازه” شده است به زبان تازی راه یافت و “ هنداسه/ هندسه” شد و واژه‌ی امروزینِ “ مهندس” را شکل داد که پیشتر “ اندازه‌گر” نامیده می‌شدند. اینگونه‌ست که بناهای ساخته‌ی اندازه‌گرانِ ایرانی با دیرینه‌ای از هفت هزار سال پیش به این سو، در گستره‌ای از ترکیه و عراق گرفته تا هند و ازبکستان و از قفقاز گرفته تا زنگبار خوش می‌درخشند.